हाउसवाईफ

अलामसँगै उठेर भान्छा सम्हाल्यो ।

खानाखाजा बनाएर सन्तान अंगाल्यो ।

छोराछोरी तयार पारी स्कुल पठायो ।

चिया पाक्यो हजुर भन्दै श्रीमान् जगायो ।

चिया पिउँदै पत्रिका पढ्नुहुन्छ वहाँले ।

बाहिरबाट बोलाउनुभो सासु मुवाले ।

 ससुरालाई सुगर छ सासूलाई थाइरोइड ।

सबैलाई ट्वाक्क पिरो नन्दलाई बोइल्ड  ।

बिहानको खाना सकियो अब फेरी खाजा ।

साँझको ६ बजे नै भात चाहिन्छ ताजा ।

अफिसबाट श्रीमान् आए लखतरान परेर ।

दिएँ मैले चिया पानी तयार गरेर ।

छोराछोरी खुवाएर होमवर्क पनि गराएँ ।

सुत्नेबेलासम्म मैले १२ है बजाएँ । 

ओहो भोली बिहान मैले छिटो उठ्नु छ । 

बुढीसासू लिएर अस्पताल पुग्नु छ । 

फेसबुकमा फोटा हेर्छु साथीसँगी घुमेको ।

पढिलेखी जागीर गरी शिखर चुमेको ।

सबै जना सोध्छन् कसो गरी कट्छ दिन  ।

श्रीमान्ज्यू भन्नुहुन्छ घरमै बस्दछिन् ।  

सबको खुसी, स्वास्थ्य अनि गर्नुपर्छ सबको काम ।

तर मेरो केही नगरी घर बस्नेमा आउँछ नाम ।

सबै जान्छन् कमाउन, सबै जान्छन् रमाउन ।

म त हजुर सधैं व्यस्त डाडु पन्युँ समाउन ।

मैले गर्ने कामको न त नाम छ न त दाम ।

म त हजुर हाउसवाईफ त्यही मेरो सर्वनाम ।

 

जन्मदिनको शुभकामना सानू !

पहिलो रुवाई, पहिलो मुस्कान अनि पहिलो हाँसो ।

तिमी आयौ सन्तानको रुपमा सपना भयो साचो । 

पहिलो बामे, पहिलो ताते पहिलो कदमको बर्ष,।

बयान गर्ने शब्द छैन, आमा–बाबा हुनुको हर्ष ।

पहिलो चुपचुप, पहिलो सुरुप्प अनि पहिलो गाँस ।

तिम्रा चन्चल हरकतले ल्यायो परिवारमा सुवास ।

सानो मुटुको ढुकढुकी ति कोमल हातहरुको स्पर्श

स्वास्थय,सुख र खुसीहरुले तिमीलाई रोजुन सहर्ष ।

तिमीले चालेका पाईलाहरुले गन्तब्य सधैं भेटाउन्

तिम्रा शब्द कसैलाई नबिझोस बरु चोट मेटाउन् ।

तिम्रो मुस्कानले फुल फक्रियोस्, दुबो रमाओस्,

पाईलाहरुले सफलता, हत्केलाले खुसी समाओस् । 

तिमी गयौ सबथोक गयो

तिमी गयौ कसैलाई खबरै नगरी, जाँदाजाँदै चैनका प्रहर लग्यौ । 
आफ्नाहरूको माझमा, हाँस्ने खेल्ने रमाउने, सपना र रहर लग्यौ । 

बेहोसीमै मैले सोचे तिमीले केवल मेरो जीवन, उजाडेर हिड्यौ,
नजर घुमाएँ चाल पाएँ तिमीले मेरो गाउँ, र छिमेकी सहर लग्यौ । 
हाँस्ने खेल्ने रमाउने सपना र रहर लग्यौ ।

आफूलाई काबुमा राख्दै, लाला बाला सम्हालेपछि, गोठतिर लागेँ,
गोठको ठाउँमा गोठ थिएन, अनि लैनो गाई र दुधे बहर लग्यौ ।
हाँस्ने खेल्ने रमाउने सपना र रहर लग्यौ ।

दिउँसै अन्धकार, चारैतिर कोलाहल, मुख भिजाउन पानी खोजेँ,
पानीको भाँडा लग्यौ, धारा, लग्यौ, पँधेरा लग्यौ, अनि नहर लग्यौ । 
हाँस्ने खेल्ने रमाउने सपना र रहर लग्यौ ।

आएन काल घर लडेर चिता हुँदा पनि ज्यान बाँच्न सफल भयो,  ं
अब जिउने कसरी पहिरो गयो बाढी पस्यो गिट्टी कुट्ने बगर लग्यौ ।
हाँस्ने खेल्ने रमाउने सपना र रहर लग्यौ ।

घरबार सब माटो भएको बिजोग हेर्न नसकेर, आफैलाई मार्छु भनी,
एउटा सानो पोको खोजेँ, भेटिएन तिमीले त्यो मुसा मार्ने जहर लग्यौ ।
हाँस्ने खेल्ने रमाउने सपना र रहर लग्यौ । 

मलाई लाग्थ्यो यो जगतमा दैव बाहेक शक्तिशाली, अरू केही छैन, 
शक्ति आफ्नो देखाएर, जिन्दगीभर पालेको, मेरो गलत ठहर लग्यौ ।
हाँस्ने, खेल्ने रमाउने सपना र रहर लग्यौ ।

जाँउ कहाँ जाँउ, आश्रय माग्न कता धाँउ, शाहुमहाजनको पनि घर लग्यौ 
हेर्दाहेर्दै एक निमेषमा मेरो सानो सन्सारबाट, खुसीका सारा लहर लग्यौ । 
हाँस्ने खेल्ने रमाउने सपना र रहर लग्यौ ।

रातो

म मृत्युसँग लडाई लडिरहँदा   
तिम्रो आँखामा त्रासहरु देखिरहेछु 
म मरेपछि तिमीले भोग्नुपर्ने जीवनप्रति
कहाली लाग्दा आभासहरु देखिरहेछु । 
त्यो त्रास प्यारो मान्छे गुमाउनुको, 
त्यो त्रास मुस्कुराउने सपना त्यागी 
पिडा मात्र समाउनुको 

तिम्रो जिन्दगीबाट म बिदा भई गएपछि, 
आर्यघाटमा म जलेर खरानी भएपछि, 
सबैका ध्यान अब केवल तिमीतिर खिचिनेछ, 
बिचरी, कठै, अवला नारी, कसरी रहली अब ? 
यस्तै यस्तै शब्दहरुले तिम्रो मुटु थिचिनेछ । 
कसरी रहली अब भनेर व्यथा बाँड्न खोाज्नेहरु नै  
तिम्रा पाइला पाइलामा ठेस बन्नेछन्, 
तिम्रो हरेक श्वासप्रश्वासको हिसाब खोज्दै, 
पिठ्युँबाट छुरा घोपी, आँखा सामु वेश बन्नेछन् । 

उता मेरो चिताले धुवाँ फालिरहँदा, 
छिमेकीले तिम्रो सिउँदो पखालिरहेका हुनेछन्  
उता म आगोमा परिणत हुँदै गर्दा
यता तिम्रा गरगहना फुकालीरहेका हुनेछन्,
तिम्रा निर्दोष हातहरुलाई ढुङ्गामाथि तेस्र्याएर 
सुँडौला नाडीमा गुन्जिरहेका काँचका चुरीहरू
निर्दयी बनी झ्याम्म–झ्याम्ती फुटाइनेछ । 
केही छ कि अझै निकाल्न, फुकाल्न बाँकी भनी 
पाउदेखि नियाल्नेछन् र तिम्रो गलाको डोरो चुडाईनेछ । 

तिमी अर्ध चेत लल्याक–लुलुक भईदिनेछौ
जसले जता डो¥यायो उतैतिर गइदिनेछौ, 
तिमी जस्तै–जस्तै देखिने ती कैयौँ महिलाहरू 
तिमीलाई पाउदेखि शीरसम्म लुछिरहनेछन्, 
रातो रहन हुन्न कतै भन्दै 
निधारको टिका पुछिरहनेछन् 

मलाई सम्झना छ अझै पनि, तिमीलाई लिन आउँदा 
तिम्रा सङ्गीहरूले तिमीलाई गुराँस झैँ रातै सजाएका थिए
आज म तिमीलाई छोडेर जाँदा तिम्रा देवरानीजेठानीहरुले  
तिमीबाट रातोलाई अलग्याई रहेछन्, 
घोटी–घोटी कोट्याई–कोट्याई तिम्रो शरीरका 
कुना काप्चाहरूबाट रातो निकालिरहेछन् । 

तिमी माथि गरिएका ती व्यवहारहरू 
मलाई किन किन निर्दोषलाई सजाय झैँ लागिरहेछ 
यस्तो सजाय मानौँ म तिमीद्धारा मारिएको हुँ 
र तिमी मेरो ज्यानमारा हौ,  

तिम्रा क्रियाकलापहरूमा अब सीमारेखा कोरिनेछन्, 
दिनदिनै गरिने कैयौँ गतिविधिहरू निषेधित बन्नेछन्, 
यदि मिल्थ्यो भने धर्म र परम्पराको आडमा
तिमीले फेर्न श्वासको हावा पनि खटाएर दिने थिए । 
यो नगर, त्यहाँ नजाउ, उसको सामु नपर 
यता नटेक्नु, त्यतातिर नछुनु अनि यी सब नलगाउनु

हो तिमीलाई अब लगाउन दिइने छैन रातो 
र राता जस्तै देखिने चहकिला रङ्गहरू 
तर मलाई तिमी रातोमा असाध्यै मन पर्छ
रातो नै त हो एक नारीको शक्ति र उमङ्गहरू 
तिमीबाट रातो खोसेर तिमीलाई शक्तिहीन बनाएको
अहँ मलाई पटक्कै चित्त बुझेको छैन, 
जिउँदो मान्छेको शरीरबाट निकालेर 
किन चढाउँछन् रातो एक लासमाथि ? 

रातो त तिम्रो हो, रातो जिउँदो मानिसको हो । 
नपत्याए आफ्नो छालालाई अलिकति चिमोटेर हेर्नु, 
त्यहाँबाट रातो निस्कनेछ, त्यसलाई रगत भनिन्छ, 
त्यो रातो तिम्रो हो, रातो जिउँदो मानिसको हो । 
त्यो निधार तिम्रो हो टिका तिम्रो हो, 
सोह्र श्रृंगार तिम्रो हो, गाजलको धर्का तिम्रो हो,
मखमली चोली र रातो सारी तिम्रो हो, 
चुल्ठोमाथि सजिने फुलका भारी तिम्रो हो । 

रातो नारीको शक्ति हो, रातो प्रेमको प्रतीक हो, 
रातो देवीको प्रसाद हो, रातो आत्मविश्वास हो ।  
यो आग्रह मेरो तिमीलाई या अन्तिम इच्छा मान
मेरो मृत्यु पछि पनि हुनु तिमी रातो, रातो तिम्रो हो, 

यो  धर्ती तिम्रो पनि, यो आकाश तिम्रो पनि, 
तर तिम्रो शरीर, तिम्रो जीवन मात्र तिम्रो हो, 
तिमी जिउँदो मानिस हौ, रातो जिउँदो मानिसको हो, 
त्यसैले म चाहन्छु तिमी रातोमा सजिनु, 
किन कि रातो मेरो होइन, रातो तिम्रो हो । 

रातो केवल तिम्रो हो । 

ओह~~ तिमी मस्तको बैमानी !

केस केस्राबाट सुरु भएका स्पर्श
काउकुती लगाउँदै सर्दै–सर्दै गए ।
निधार, परेली, गाला र चिउँडो हुँदै,
सुस्तरी–सुस्तरी तलतिर झर्दै गए ।


वरिपरि कोही थिएनन् परपर सम्म । 
थियौ त केवल तिमी, अनि म,
तिम्रा मिठा स्पर्शहरूमा मधहोस्, 
यी आँखाहरू भइदिए झुम्म–झुम्म ।


तिम्रो उपस्थिति, तिम्रो प्रस्तुति,
दर्साऊँ कसरी, अनौठो अनुभूति ।
तिमी सर्दै गयौ, तिमी झर्दै गयौ ।
मेरा घाँटी, छाती, स्तन र नाभी हँुदै,
मलाई जिस्काउँदै, मलाई चिमोट्दै,
मेरो सम्पूर्ण वदनमा तिमी हाबी हुँदै ।


बन्द नयन मेरा, बन्द हुनै चाहिरहे ।
निरन्तर तिम्रो साथ शरीरभरि पाइरहेँ ।
पलभरमै तिमी, ममा चारै तिर फैलियौ ।
म मात्तिए, मैले दुनियाँलाई बिर्सिदिएँ ।
म तिम्रो नशाले, उम्लिएँ अनि बर्सिएँ ।


एकैक्षणमा तिमी रोक्कियौ, निथ्रियौ ।
तर मलाई निथ्रुक्कसँग भिजायौ ।
खैर, म यही नै चाहन्थे तिमीसित,
मलाई धीत मरुन्जेलले रिझायौ ।
बिस्तारै तिमी अलग्गियौ मबाट, 
मैले आँखा उघारेर हेरे यताउति ।
तिमी उघारिएर उज्यालो भएछौ, 
ममा अझै बाँकी थियो काउकुती ।


सरसरती सम्झिएँ पल तिमीसँगको,
लिएछु आनन्द मैले तिम्रो कुस्तै ।
मन हलुका, शरीर पनि हलुका, 
मुस्कुराएँ म, भिजेको वदन पुछ्दै ।
एकैक्षणमा तिमी अदृश्य भइगयौ ।
तर म अझै पनि, थिए पानी पानी ।


ओह~~~~ पानी, तिमी मस्तको बेइमानी ।
आह.~~~ पानी, तिमी मस्तको बेइमानी । 

मिठो अनुरोध !

बादलझैं यि केशमा रमाउ तर हराएँ नभन । 
यात्रामा आउलान अनेक जंघार, डराएँ नभन।

मायाँ गर भन्यौ तिमीले, मायाँ गर्ने क्रममा 
रिस, घुर्की र आवेग पोखुँला, कराएँ नभन।

साथ तिम्रो म छोड्ने छैन, कुनै मोडमा पनि,
हात मेरा पनि थामिरहनु, लरखराएँ नभन ।

कहिले तिमी डोर्याउनु, कहिले म डोर्याउँला,
डोर्रिनुरडोर्याउनु त प्यार हो, चराएँ नभन ।

कहिले थकाई लाग्ला, कहिले बिरामी परुलाँ,
सहयोगी हात माग्दा काम , अराएँ नभन । 
यात्रामा आउलान अनेक जंघार, डराएँ नभन।

वैशाख १२ मा बुबालाई चिठी

प्यारो बुबा,

हजुर बित्नुभएको पनि एक बर्ष भैसकेछ । भनिन्छ प्यारो मान्छेले छोडेर जाँदा एकपल पनि दिन झैं लामो लाग्छ । तर बुवा,हामीलाई यो एक बर्षका पलहरु दिन होइन महिना जस्तै लामो भइदियो । किन कि आफ्नै घरले किच्चिएर हजुर बित्नुभयो । हामीले भूकम्पमा हजुरलाई मात्र गुमाएनौं । हजुरसँगै हामीले घर र खाने लाउने सारा चिजबिज गुमाउनु पर्‍यो । हामी सडकमा बस्यौं । भुईंको ओच्छ्यान र आकाशछानो बन्यो हामीलाई । हामीले पेटभरी खान र रातभरी सुत्न पनि पाएनौं । छिनछिनमा आउने भूकम्पका धक्काहरुले गर्दा निन्द्राले लोलाएका आखाहरु झसङग हुन्थे । हामी चौरमै हुन्थ्यौं तैपनि जमिन हल्लियो कि आत्तिएर त्याहाँबाट चिच्याउँदै कताकता दगुथ्र्यौ । हामीले हजुरको यादमा धित मरुन्जेलसम्म रुन पनि पाएनौं । हजुरलाई सम्झेर रुने भन्दा पनि हामी अब काँ बस्ने, के खाने भन्ने कुराको चिन्ता भयो । हिजो आज स्थिति अलि सामान्य हुँदैछ त्यसैले होला हजुरलाई सम्झिरहन मन लाग्छ । त्यसैले आज हजुरलाई यो सब कुरा सुनाउँदै छु ।