आमा सधैं ब्यानैं उठि सारा काम सकाएर ।
मेरा लागि पोषीला र मिठा कुरा पकाएर ।
जान्न स्कलु भनेर रुँदा नि मायाले फकाएर।
कोरीबाटी चिटिक्क पारी सधै स्कुल पठाएर ।
मास्टरसबाले देको पाठ आफ्नै अघि रटाएर ।
एक रुप्पे डलर दिन्थीन बाको आँखा छलाएर ।
नपढ्नाले दुख पाको अनेक कथाहरु खराएर ।
कहिले लडाएर त कहिले टाउकोमा चढाएर ।
खेल्न पनि नदि-नदि, अक्षरमा आँखा गढाएर ।
आज म साक्षर भाछू, उनैले बढाएर, पढाएर।
स्कुल जाने प्रेरणा नपाउँदो हुँ त मैले ।
स्कुल जाने वातवरण नदेको भा तिम्ले ।
आजको दिनमा यसरी,
के पो सम्झिन्थे होला र सरस्वतीलाई ।
सरस्वती पुजाको अनुभव,
के सुनाउन पाउँथे र साथीभाइलाई ।
त्यसैले आमा,
तिमी मेरो पहिलो प्रेरणाको खानी ।
तिमी मेरो पहिलो विधाको रानी ।
तिमी मेरा लागि संसार बुझ्ने ज्ञाता ।
तिमी नै मेरो पहिलो सरस्वती माता ।
