सहयात्री

यो जिवनको साथी हो को के जानु र म ।
छ ऊ कुन चिजको भोको के जानु र म ।

सुख सयालमा हुर्किएर मात्तिएको छ कि,
या पिडा र अभावमा रोको के जानु र म ।

सजिएका छन् कि सपना उस्का मुटुभरि,
या छ चोटै चोटको पोको के जानु र म ।

ति आँखामा रहन्छु कि तस्विर बनेर म,
या हुनेछु आँशुको फोको के जानु र म ।

आँउनेछौँ कि समिपमा दुरी कतै नराखेर,
या हुनेछौँ हामी को- को के जानु र म ।

बरालिएर उस्ले आफ्नो इज्जत फालेको छ, 
या छ अति मायालु र चोखो के जानु र म ।

नियत

राम्री तिमी भनेर सबले, रुपलाई नै भनेका होलान् । 
प्रसंशा छर्दै समिप मेरो, आउने बाटो खनेका होलान् । 

शंका उब्ज्यो नियत माथि, बढाईचढाई तारिफ गर्दा,
पक्कै पनि सोझी सम्झेर, नभाको कुरा भनेका होलान् । 

प्यास आफ्नो मेटाउन, जाली माया जाल बिच्छ्याउँदा, 
फुरुक्क पर्दै उनीहरुलाई, मनपेट दिन्छु ठानेका होलान् । 

जसरी जे भने पनि पत्याएर, विश्वास गरुँला सम्झी,
कुदृष्टिका तिखा ति बाणहरु, मै तिर हानेका होलान्,।

बाहिरी आवरण सोझी लागेनी, पक्कै त्यस्ती छैन म, 
तर पनि जित्छु भनी, छल्न मलाई नै छानेका होलान् ।