म अनि दाइ !

बाराको दुर्गम गाविसको पनि दुर्गम वडामा मेरो घर । स–साना झुपडी घरहरुले बनेको तामाङहरुको एउटा ठूलो बस्ती माझमा हामी एक क्षेत्री परिवार । कमजोर आर्थिक अवस्था भएको परिवार, अझ स्पष्ट भन्नुपर्दा खान लाउन धौ धौ भएको परिवार । आमा ४ बजे सखारै उठेर दैलो पोती, पानी ल्याईवरी, गाइबाखा्रलाई कुँडो पकाइसकेर हामीलाई उठाउनुहुन्थ्यो । आमाले बोलाएको आवाज कानमा पर्नासाथ म जुर्मुराउदै उठ्थें। आमाको स्वर ठूलो थियो । कुखुरालाई आहारा छरेर आह...आह...आह....भनेर बोलाउदा पनि पल्लो गाँउसम्म सुनिन्थ्यो । म आमासँग निकै डाराउँथें तर दाइ भने टेरपुच्छर लाउदैनथ्यो । त्यही भएर त बेलाबेलामा आमाको सिम्कना र झापड् भेटाउथ्यो । आमाले उस्लाई कुटेको झोक फेर्न त्यतीकै पनि मलाई आएर चड्काउथ्यो । सायद त्यती गरेपछि आमाप्रतिको उस्को रिस मथ्र्यो होला, तर बिचरी मेरो के दोष थियो र । आमाले उस्लाई कुटेपछि अब दाइले मलाई कुट्छ भनेर सोचे हुन्थ्यो ।  म जति कुटाइ खाएपनि मरिगए आवाज निकालेर रुन्नथें । किन कि म रोएको छिमेकीले थाहा पाए भने म आफ्नो घोर बेइज्जत भएको ठान्दथे । म रोएँ भने दाइ “छि सिगाँनी बुडीले ल्यातल्यात सिंगान बगाइ” भन्दै कराउथ्यो । नकराओस पनि किन आँशु भन्दा धेरै सिंगाननै  बग्थे मेरा ।  कहिलेकाहीँ त सिंगान बेलुन जसरी फुलेर लाजैमर्नू पाथ्र्यो ।

'म'

अहँ म अभिमानी हैन स्वाभिमानी छु ।
अलिकती जिद्दी तर निकै नै ज्ञानी छु।

साधारण छु तर कमजोर पक्कै  हैन ।
खास्सै राम्री नभए नि कुरुप पनि छैन ।

बिश्वासघात हुन्छ बिश्वास गर्न छाड्दिन।
सुख रोज्दा पिडा मिल्छ, हतोत्साहीत हुदिन।

मलाई धैर्य गर्न आउछ, अनि सहन आउछ।
एकान्तमा बसी एक्लै आँशुमा बहन आउँछ।

ममा सुन्ने शक्ति छ म सुन्दछु सबका कुरा।
चाहे तिन्का शब्दले नरोपुन किन मनमा छुरा।

हो म मैले लेखे जस्तो छु, तिम्ले देखे जस्तो हैन।
दिउँसै रात पार्न हत्केलाले सुर्य छेके जस्तो हैन ।

आग्रह !

एक नजर हेरिदेउ, हेरिरहुँ लाग्नेछ तिमीलाई । 

एकपटक बेरिदेउ, बेरिरहुँ लाग्नेछ तिमीलाई । 

टेरेर त हेर प्रिये, मेरो मिठो अनुरोध एउटा,
सधैसधै यसरी नै टेरिरहुँ लाग्नेछ तिमीलाई ।

बिताइदेउ केही पलहरु, यो पगलीको साथमा, 
नजिकिने बाहाना फेरिरहुँ लाग्नेछ तिमीलाई

भेटेर मलाई गैसकेपछि, आउनेछु याद हरघडी,
राखेर सधैं समिपमा घेरिरहुँ लाग्नेछ तिमीलाई ।

एक नजर हेरिदेउ, हेरिरहुँ लाग्नेछ तिमीलाई । 
एकपटक बेरिदेउ बेरिरहुँ लाग्नेछ तिमीलाई ।