मलाई चन्द्रमा नभन

म छु यहाँ धर्तीमा, उनी गगनमा,
म दमनमा बाच्दछु, उनी पवनमा ।
म त रुन्छु, हाँस्छु, दुःख र सुखमा,
उनी सधैँ मौन, बोल्दिनन् मुखमा ।
मलाई चन्द्रमा नभन ।

म फुल्छु, फल्छु, सन्तान जन्माउँछु,
आफन्तहरूको हरियाली बढाउँछु  ।
उनी त सबैसँग एक्लिएर टाढा,
म त छु धेरैसँग नजिक र गाढा ।
मलाई चन्द्रमा नभन ।

म हुँ आत्मनिर्भर स्वाभिमानी नारी,
आफ्नै बलले बोक्छु आफ्ना भारी ।
सूर्यको किरणले उनी रातमा बल्छिन्,
सूर्य विना उनी अन्धकारमा गल्छिन् ।
मलाई चन्द्रमा नभन ।

मेरा तन-मनका दाग रहन्नन् जहिल्यै,
तर चन्द्रमाको दाग मेटिन्नन् कहिल्यै ।
उन्का दागहरू साहित्यमा मोडिन्छन्,
मेरा दागहरूलाई चरित्रमा जोडिन्छन् ।
मलाई चन्द्रमा नभन ।

उन्का लागि कैयौँ गीत लेख्न सक्छौ,
चन्द्रमालाई तिमी देख्न मात्र सक्छौ ।
मलाई त तिमी हेर्न,  छुन सक्छौ,
जिन्दगीका हरपल सँगै हुन सक्छौ ।
मलाई चन्द्रमा नभन ।

चन्द्रमा शीतलताको हो एक उपमा,
म चिनिन्छु ममता खानीको रूपमा ।
सदियौँदेखि उनी आकाशकी रानी ।
म जुनसुकै बेला हुन सक्छु खरानी ।
मलाई चन्द्रमा नभन । 

अहिल्यै जिउँ जिन्दगी

नकुर तिमी गर्मी याम जाडो मै रमाउ ।
नकुर तिमी जाडो याम गर्मी मै रमाउ ।
नजप तिमी उस्को नाम यसैसँग रमाउ ।
नकल्प तिमी त्यस ठाँउ यहि नै रमाउ ।
किन कि
जिन्दगी को के भर, आज हो कि भोली,
मृत्यु के ले,कस्लाई थाहा रोग या गोली ।

पहाड चढ्नेहरु सबले शिखर चुम्दैनन् ।
मैदान हिड्नेहरु सबले क्षितिज छुदैनन् ।  
बधाई देउ उस्लाई पाइला शुरु गरेकोमा 
हारे नि एक लडाई, कैयौ युद्ध जितेकोमा ।   
किन कि 
जिन्दगी को के भर, आज हो कि भोली ।
मृत्यु के ले, कस्लाई थाहा रोग या गोली ।

समय सधै सहि नै हुन्छ माया गर्छु भन्न । 
मनमा भाका सारा कुरा आजै भन टन्न ।
यो जिवनमा प्रेम दिवश आउँछ आउदैन, 
मनको कुरा मुखले बोल्न पाउँछ पाउँदैन ।
किन कि 
जिन्दगीको के भर, आज हो कि भोली,
मृत्यु के ले,कस्लाई थाहा रोग या गोली ।

आफुलाई खुशी पार्न दुखाई अर्को आत्मा,   
निमेषका ति सन्तुष्टी के रहन्थ्यो साथमा ।
सबै भन्दा गाह्रो कार्य मनको बोझ थाम्न,
नकुर भोली,भोली गल्तिको माफि माग्न ।
किन कि 
जिन्दगीको के भर, आज हो कि भोली,
मृत्यु के ले,कस्लाई थाहा रोग या गोली ।

आजको दिन राखेर आन्द्राभुँडी खाली,
नसाच्नु भोलीलाई पाकिसकेको बाली ।
सकिदैन देख्न भोली, आजैको दिनमा,
अहिल्यै हो अन्त्य हाम्रो जिउँ क्षणक्षणमा ।
किन कि 
जिन्दगी को के भर, आज हो कि भोली,
मृत्यु के ले, कस्लाई थाहा रोग या गोली ।

रुने, हास्ने, कराउने, घृणा र मन पराउने,
तराई, पहाड, हिमाल र भिरपाखामा हराउने ।
मनका सबै भावहरु अनुभुत गर मर्नु अघि, 
शरिरलाई यतै छाडी आत्मा अन्तै सर्नुअधि ।
किन कि 
जिन्दगी को के भर, आज हो कि भोली,
मृत्यु के ले,कस्लाई थाहा रोग या गोली ।

मलाई स्विकार्य

परिस्थितीले सिकाएको पाठ, मलाई स्विकार्य ।
मायालुले नै लगाएको बात, मलाई स्विकार्य ।

मनले अह्यो, मैले जिएँ, पलभरको जिन्दगी,
होसको या बेहोसीको मात, मलाई स्विकार्य ।

छैन मलाई पश्चाताप मैले गरेका कर्महरुमा
सपनामा तिमी देखिएका रात, मलाई स्विकार्य ।

रहरहरुलाई सार्थक गर्न कल्पनामा म डुबिरहें,
सपना टुट्दा परेको आघात, मलाई स्विकार्य ।

मन दिएँ जस्लाई जिवन उसैलाई दिने अठोटें,
अस्विकारको कारण भो जात, मलाई स्विकार्य ।

आफ्नै कर्म, सोच र ब्यवहामा बिस्वास गर्थे म ,
तर आज भाग्यले गर्यो पक्षपात, मलाई स्विकार्य ।

दुनियाको पर्वाह नगरी जस्लाई मैले शिरमा राखें,
छातिमा उसैले हानेको  लात, मलाई स्विकार्य ।

नया जिन्दगी

धेरै ढिला भो तैपनि मैले जिन्दगीलाई जिउन सिकेंं । 
समयले मागे अनुसार आँशुका ढिकाहरु पिउन सिकें । 

हाँसेर तिमी मनमा बस्यौ, अनि छुरा धसेर हिडयौं,
नदेखिने ति चिराहरुलाई जसोतसो मैले सिउन सिकें । 

धोको पुर्याई रुन,कराउन एकान्त पनि पाइएन कतै
रोई आँखा सुन्नाएर, सर्दिको बाहाना गरी छिउन सिकें । 

सम्झिन्न भन्छु, सम्झन्छ यो मन असहय ति पिडाहरु, 
भरिन्छन् आँखा तर पोखिन दिन्न परिेलीले लिउन सिकें ।

रमाउने चाहाना, पुरयाउने बाहाना, पराइमा खोजीरहें,
अपेक्षा सब उपेक्षा गरे, अनि आफ्नै नङ्ग्रा खिउन सिकें । 

 धेरै ढिला भो तैपनि मैले जिन्दगीलाई जिउन सिकेंं । 

समयले मागे अनुसार आँशुका ढिकाहरु पिउन सिकें ।


writen on Tuesday 21 October 2071/ 4 kartik 2071  

मायाको गाँठो

सम्झेर मात्र मायालुलाई नपुग्ने रहेछ मायामा । 
बाहिरी चोट जत्रो भए नि नदुख्ने रहेछ मायामा। 

कसैलाई पत्तै नदिई खुसुक्क प्रिती गासें पछि,
रहस्य जति छोपे पनि नलुक्ने रहेछ मायमा । 

दुईटा मुटु बाध्नलाई लहरा डोरी केही नचाहिने, 
कस्सिए पछि एकपटक नफुक्ने रहेछ मायामा । 

तगारो अनेक तेर्साई रोक्न खोज्छन् प्रेमका दुश्मन,
पहाड नै खसे पनि शिर, नझुक्ने रहेछ मायामा । 

मिलनमा, बिछोडमा, दुखमा, सुखमा, अनि यादमा
आँशु जति नै बगाए पनि  नसुक्ने रहेछ मायामा ।

बिद्रोह कतिकति परिवार, आफन्तहरु र समाजको,
भरोसामा अडिएको सम्बन्ध नरुक्ने रहेछ मायामा ।